Mortirolo'yu Gör ve Öl!!

Lafın aslı  "Napoli'yi gör ve öl!"*. Şehrin güzelliğini anlatıyor fakat lafazan arkadaş "Napoli'yi görmeden ölme" diyeceğine edebiyat yapmış. Konuya uzak Türk ilk duyduğunda genelde yanlış anlıyor çünkü Hac yolunda veya savaşta ölmek gibi hadiseye olumlu yönden bakan kavramlarımız var. Halbuki deyim "Ölmeden önce yapmanız gereken 99 şey" gibi gerzek listelerin öncüsüdür. Neyse... 

Dünkü etapta Eurosport'ta yorumcuydum. Yayına girdiğimde ilk Aprica geçiliyordu. Oturup notlarımı düzenleyip kulaklığı falan ayarlarken pelotonun bölünmüş olduğunu gördüm ama üstünde durmadım. 2-3 dakika daha geçti o zaman farkettik ki Aru ve Astana önde, Tinkoff ve Contador arkada ayrı gruptalar. Baştan ciddiye de almadım çünkü fark çok açık gibi değildi. Ama ne zaman farkın 30 saniye civarında olduğu ve Katusha ile Astana'nın işbirliğine girdiğini gördük, olay ciddileşti. Tinkoff domestikleri önde deli gibi çalışıyorlardı, rüzgar da karşıdan esiyor gibiydi.  

Giro 16. etap profili

Contador'un lastiği patlamış, Ivan Basso'nun tekerini almış (neden Basso?), o arada da Astana atak yapmıştı. Pek zarif bir taktik değil ama Vinokourov Kazak patronlarını sevindirmek istemiş olabilir.

10 dakika içinde Contador dört domestiğini tüketmiş, sadece Kreuziger'le gidiyordu, fark da 25 saniye civarındaydı. En ilginç görüntü Contador'un, Kreuziger'i ara ara poposundan itmesiydi. Domestiğinden daha kuvetli olduğunu bilmesine karşın, Alberto yokuş öncesi yalnız kalıp fazladan güç harcamak istemiyordu. Bu nedenle Kreuziger'in temposu düşmeye başladıkça hafif hafif iterek yardım ediyordu. Eğer bu sahne yüreğinizde bir sıcaklık yüzünüzde tuhaf bir gülümseme yarattıysa bisiklet hastası oldunuz demektir.

Bir süre sonra Tinkoff Saxo'dan Manuele Boaro da liderine yetişip birkaç dakika yardım edebildi (Conti onu da ara ara itti). Aru ise hala 4 domestiği ve Katusha'nın yardımıyla devam ediyordu. Mortirolo'ya başlarken Fabio Aru Contador'un 50" önündeydi. 

"-Aramızda küçük bi fark var Fabio... Ama önemli bir fark"

Mortirolo 1990'de kullanılmaya başlanmış ama kısa zamanda efsane haline gelmiş bir yokuş. 11.8 km, %10.9 ortalama eğimli, acı dolu bir yol. Giro'da zirvesini ilk geçene "Cima Pantani" ödülü veriliyor. Pantani, hep biliyoruz ki ne kadar efsaneleşirilse de sıkı bir dopingciydi. Tırmanma rekoru da ona ait, 42 dakika civarı.  

Aru'dan 1 dakika sonra Mortirolo'ya başlayan Contador Boaro'yu bırakıp tek başına çıkmaya başladı. Zaten bir an önce yokuş başlasın diye telaş içindeydi sanki.Temposunun yüksek olduğu belliydi. Ön gruptan düşmekte olanlara hemen yetişip tıkır tıkır geçmeye başladı. Önce Orica'dan Chavez, sonra Rigoberto Uran bir süre arkasına takılmaya çalıştılar ama mümkün değildi. Contador sürekli ayakta ("position danseuse"), kafası hafif yana eğik, Froome gibi gidon boğazına değil ön tekerleğe doğru bakarak çıkıyordu. Sadece iki kez, biraz soluklanmak için yakaladığı sporcuların arkasında dinlendi, sonra yine temposunu artırdı. Zirveye 4 km kala Aru ve Landa'yı yakaladı. Sonra yine gitti, zirvede Aaru'ya bir dakika daha takmıştı. 

Alberto yokuşlarda Pantani gibi zarif değil. Ama onun kadar etkili. Bir başka artısı da cesareti. Hadi cesur demeyelim isterseniz. Biraz gözükara, cüretkar, bazen hesapsızca korkusuz diyelim. Geçen sene TdF'da ayağı kırıldığında sonrasını düşünmeden, tüm acısına karşın 70-80 km daha yarışması gereksiz bir gözüpeklik değil miydi? 

Dün Mortirolo'ya tek başına sardırırken, zaman kaybını en azda tutmayı falan düşünmüyordu. Daha ilk kilometrede ya Aru'yu yakalayacağını yada bu uğurda yanacağını hepimiz anlamıştık. Contador'u son 10 yılın en heyecan verici bisikletçisi yapan da bu. Her durumda, savaşmayı seçiyor. Yenilmeyi düşünmüyor, düşünse de umurunda olmuyor. Hemşehrisi Cervantes'in romanındaki gibi değirmenlere saldırıyor.

Dünkü Mortirolo'yu mutlaka seyredin ve elbette sakın ölmeyin. Hafızanızda o 45 dakikaya özel bir yer ayırın. 

*Tam çevirisi "Napoli'yi gör ve sonra öl" (Vedi Napoli e poi muori) ama bize "sonra"sız hali geçmiş.